Ooit stond een van ons in het Egyptische museum in Caïro verbluft te kijken naar de mummie van Ramses II, de farao die heerste tijdens het leven van Mozes, die, beweerdelijk, de zee deed splitsen en achter zich sloot waardoor de farao die hem achtervolgde jammerlijk verdronk. Verbluft want dat werd eerst niet geloofd, van die Rode zee. Tot wij tot ons namen dat in dezelfde tijd, de 16e eeuw voor Christus, de supervulkaan van Santorini was geëxplodeerd. En dat het goed denkbaar is dat dit tot een Tsunami, met bijbehorende terugtrekking van het water, in de Rode Zee heeft geleid. Verbluffend, daar in dat museum in Caïro, was dan ook de informatie op het bijbehorende bordje dat modern onderzoek heeft aangetoond dat de zoutkristallen in dit meer dan drieduizend jaar geleden gebalsemde lichaam duidden op… een verdrinkingsdood in het water van de Rode Zee.
Ongeveer 400 jaar later moet het zijn geweest, dat Paris van Troje zijn Helena schaakte en Melenaos zijn eer kwam wraken, in deze protobakermat van wat wij nu onze beschaving noemen. Mijn collega Homerus schreef daar een aardig Heldendicht over, de Illias. En men denkt dat deze oorlog tussen Griekenland en Troje ooit echt heeft plaatsgevonden: https://en.wikipedia.org/wiki/Historicity_of_the_Homeric_epics
Maar betekent dat ook dat de mooiste vrouw van haar tijd, Helena van Sparta, ook heeft bestaan? En als dat zo is, is zij dan inderdaad door Zeus vermomd in de gedaante van een zwaan bij haar moeder Leda verwekt die een ei lei waar zij uit kwam gekropen?
“Leda” verder lezen