Gloios

Waarom zijn wij op zoek gegaan naar informatie over gloios? Omdat wij ons voor het schrijven van deze ontzaglijke roman, deze “Allia Potestas – hoe een driehoeksverhouding de eeuwen overwon”, in niets minder moeten verdiepen dan in de werking van de menselijke, en met name ook de vrouwelijke, sexualiteit. Vanuit de moderne wetenschap weten we daarbij, dat een belangrijk verschil tussen de sexen daarin ligt, dat waar mannen sexueel opgewonden raken van visuele stimuli, vrouwen ontvankelijker worden door geur. De opwindende, “sexueel motiverende”, werking van het feromoon, dat middels humaan leukocyt antigeen materiaal in het reukorgaan feilloos signaleert over de histocompatibiliteit (complementaire antistoffen in het boed) van de gerokene. En, zo weet men nu, in vers zweet zit androstenol, een stofje dat de bloed-brein-barriere moeiteloos kan nemen en daar allerlei – naar wij voelend vermoeden – belemerrende inhibities vermindert en dus de geilheid toelaat.

In het zoogdierenrijk is het niet ongebruikelijk dat mannetjes in de bronstijd strijden om het tochtige teefje, soms zelfs tot de dood er op volgt. En dan is het eigenlijk ook altijd wel zo dat het tochtige teefje ontvankelijk is om zich door het overwinnende mannetje te laten nemen. In hoeverre zouden feromonen, angstzweet, overwinnaarszweet, adrenaline, de geur van doodstrijd en overlevingsdrang, een rol spelen bij deze sexuele motivatie en ontvankelijkheid?

En zijn wij mensen, waaronder net zo goed de dames, niet vooral ook zoogdieren, zeker in het meer dierlijke van ons bestaan, in onze sexualiteit en sexuele instincten?

Gloios, of strigimentum zoals de Latijnse tegenhanger van deze Griekse term luidt, is het zweet en het vuil dat met de Strigil (schraper/roskam) van de de eerder met olie ingesmeerde lichamen van athleten, worstelaars en later in het bijzonder gladiatoren werd afgeschraapt. Volgens betrouwbare overlevering werd dit goedje voor fortuinen in kleine flesjes verhandeld in het oude Rome. Volgens minder betrouwbare overlevering werd het door de dames als afrodisiac gebruikt. Volgens betrouwbaardere overlevering werd het voorgeschreven als ontstekingsremmer. En naar onze stellige impressie, waarbij wij ons baseren op langdurige magisch empathische meditaties, veroorzaakte Gloios (TM) marketing technisch niets minder dan het AXE effect van de 2e eeuw na Christus, en waardeerde een Romeinse dame het enorm als haar minnaar zich met de kostbare bronstgeur van een gladiatorenkampioen had getooid…

Wat boeit het, kunt u denken? Ja, dat kunnen wij hier nog niet helemaal uit de doeken doen. Maar de aanleiding was dat wij kennis namen van de gewoonte van enkele Keizerinnen om zich, ja het schijnt echt gebeurd te zijn allemaal, intiem te laten onderhouden door dé sexsymbolen van die tijd: de kampioenen van de gladiatorenarena. Maar aangezien wij graag willen dat u het boek dat wij voor u schrijven ook aan zult schaffen, houden wij de details over hoe sexuele motivatie en de geur van gladiatorenzweet niets minder dan de loop van de geschiedenis der mensheid hebben bepaald nog voor ons: die leest u maar in ons boek!